تنهاي

روزی مردی ثروتمند در اتومبيل جديد و گران قيمت خود با سرعت فراوان از خيابان کم رفت و آمدی می گذشت.ناگهان از بين دو اتو مبيل پارک شده در کنار خيابان يک پسر بچه آجری به سمت او پرتاب کرد.پاره آجر به اتومبيل او برخورد کرد.مرد پايش را روی ترمز گذاشت و سريع پياده شد و ديد که اتومبيلش صدمه زيادی ديده است.
به طرف پسرک رفت و او را سرزنش کرد.پسرک گريان با تلاش فراوان بالاخره توانست توجه مرد را به سمت پياده رو،جايی که برادر فلجش از روی صندلی چرخ دار به زمين افتاده بود جلب کند.
پسرک گفت: اينجا خيابان خلوتی است و به ندرت کسی از آن عبور می کند.برادر بزرگم از روی صندلی چرخ دارش به زمين افتاد و من زور کافی برای بلند کردنش ندارم.برای اينکه شما را متوقف کنم،ناچار شدم از پاره آجر استفاده کنم.
مرد بسيار متاثر شد و از پسر عذرخواهی کرد؛برادر پسرک را بلند کرد و روی صندلی نشاند و سوار اتومبيل گرانقيمتش شد و به آرامی به راهش ادامه داد.
در زندگی چنان با سرعت حرکت نکنيد که ديگران مجبور شوند برای جلب توجه شما پاره آجر به سويتان پرتاب کنند!
خدا در روح ما زمزمه می کند و با قلب ما حرف می زند،اما بعضی وقت ها،زمانيکه ما وقت نداريم گوش کنيم،او مجبور می شود پاره آجری به سوی ما پرتاب کند.اين انتخاب خودمان است که گوش کنيم يا نه.

0 پسندیدن