اسلام
حَيِّ عَلَي العَزاء
توسط در تاریخ December 19th, 2009 در ساعت 03:04 (771 نمایش)
امام رضا (ع) فرمود: اي دعبل! كسي كه ديدگانش در سوگ حسين (ع) اشك‌آلود شود يا ديگران را به خاطر مصائب ما بگرياند، خداوند او را در زمره ما محشور مي‌كند.
شب‌هاي آغازين ماه محرم در راه است؛ ماهي كه از گذشته تاكنون براي شيعيان يكي از مهم‌ترين اوقات سال بوده است. با نگاهي به اطرافمان درمي‌يابيم كه همه و همه، زن و مرد، پير و جوان و حتي كودكان و خردسالان نيز در حال آماده شدن براي اقامه عزاي امام حسين (ع) هستند، ولي آيا اين عزاداري در اين وقت سال با اين كيفيت ريشه ديني نيز دارد؟ يا تنها يك سنت اجتماعي قديمي است كه در شهر و ديار ما مرسوم است؟
با نگاهي به برخي روايات و فرموده‌هاي بزرگان دين اين سوال پاسخ داده مي‌شود.
حضرت امام رضا(ع) فرمودند: «كانَ اَبي اِذا دَخَلَ شَهرُ الْمُحرَّم لايُري ضاحِكاً» يعني وقتي پدرم به ماه محرم وارد مي‌شد، ديگر خنده بر چهره‌اش ديده نمي‌شد.
مرحوم آيت‌الله ملكي تبريزي (ره) در مراقبات ماه محرم مي‌گويد: «سزاوار است حال دوستان آل‌محمد (ص) در دهه اول محرم تغيير كرده و در دل و سيماي خود آثار اندوه و درد اين مصيبت‌هاي بزرگ و دردناك را آشكار كنند.» و در ادامه مطالب خود اضافه مي‌كند: «و نيز در دهه اول هر روز امام حسين(ع) را با زيارت عاشورا زيارت كند و اگر مي‌تواند مراسم عزاداري آن حضرت را در منزل خود با نيتي خالص برپا نمايد و اگر نمي‌تواند در مساجد يا منازل دوستانش به برپايي اين مراسم كمك كند و هر روز مقداري از اوقات خود را در مكان‌‌‌هاي عمومي به عزاداري بپردازد.»
عزاداري و گريه بر سيدالشهداء از افضل قربات و داراي اجري بس عظيم و مورد سفارش اكيد ائمه اطهار (ع) است كه نوشتاري جدا مي‌طلبد و درباره آن كتاب‌ها نوشته شده است، اما ماه محرم و حتي دهه اول محرم خود داراي موضوعيتي جدي است كه مورد بحث ماست.
ائمه اطهار (ع) به زنده نگاه داشتن مصائب سالار شهيدان حضرت اباعبدالله الحسين (ع) اهتمام جدي داشته‌اند. نقل است كه ايّان بن شبيب به امام رضا (ع) وارد شد و ايشان از او پرسيدند كه آيا روزه‌اي؟ ابن شبيب مي‌گويد: گفتم: خير، حضرت فرمودند: امروز روزي است كه زكريا (ع) دعا كرد و خداوند دعايش را مستجاب فرمود و ملائكه خدا او را به يحيي (ع) بشارت دادند. آنگاه فرمود: اين ماه، ماهي است كه در زمان جاهليت هم، اهل جاهليت آن را حرام دانسته و در آن از ظلم و قتال دوري مي‌كردند، اما اين امت نه احترام اين ماه را نگه داشتند و نه احترام پيامبر خود را و در اين ماه، ذريه پيامبرشان را كشتند و زنان او را اسير كردند و اموال آنها را به غارت بردند. اي پسر شبيب! اگر مي‌خواهي بر چيزي گريه كني بر حسين بن علي (ع) گريه كن ...»
از روايت فوق، اهميت ماه محرم و گريه كردن بر سيدالشهداء (ع) در ايام اين ماه معلوم مي‌شود.
در روايات ديگر آمده است كه حضرت امام رضا (ع) در ايام دهه اول محرم، خودشان برمي‌خاستند و براي نشستن بانوان پرده‌اي مي‌افراشتند. آنگاه به دعبل، شاعر معروف اهل‌بيت(ع) دستور خواندن شعر و ذكر مصيبت مي دادند و مي‌فرمو‌دند: «اي دعبل! كسي كه ديدگانش در سوگ حسين (ع) اشك‌آلود شود يا ديگران را به خاطر مصائب ما بگرياند، خداوند او را در زمره ما محشور مي‌كند.»
پس اقامه عزا و برپايي جلسه‌هاي ذكر مصيبت ريشه در روايات و تاريخ اهل‌بيت (ع) دارد و يك مسأله اجتماعي صرف نيست و قطعاً اگر آن سفارش‌ها و اهتمامي كه حضرات معصومين (ع) در برپايي جلسات عزاداري امام حسين (ع) داشتند، نبود هم‌اكنون ما شاهد چنين شكوهي در جلسات امام حسين (ع) نبوديم.
با وجود روايات مأثور از ائمه هدي (ع) با مراجعه به حالات علماء در طول تاريخ نيز مي‌توانيم به اين مسأله پي ببريم كه دهه اول محرم دهه عزاي امام حسين (ع) است.
غالب علماي بزرگ متقدم و متأخّر در ده روز اول محرم و حتي گاهي تا آخر ماه صفر، روضه داشته و دارند و اهتمام آنها بر اين مسأله بر كسي پوشيده نيست.
براي روز اول ماه محرم هم آداب و اعمال ذكر شده است كه با مراجعه به مفاتيح‌الجنان مي‌توان از آنها اطلاع پيدا كرد.
برگرفته از: يادداشت اختصاصي حسين محمدي فام که به خبرگزاري فارس ارائه شده0 پسندیدن
ارسال مطلب به ایمیل
مشاهده پروفایل
علامت گذاری به عنوان خوانده شده
