کوچکترین وبلاگ ترفندستان

یه شبی رفتیم عروسی.
ساعت از 6 تا 11 بود به صرف شیرینی و شام
( البته 5-6 سال پیش بود)
خلاصه رسیدیم تالار.
من هیچ وقت تو عروسی شامش رو تا آخر نتونستم بخورم از بس که شیرینی و میوه پیوه میخورم قبلش.

اما اون شب شده بودم اون بوفالوی معروف (+)
شیرینی خوردیم ( 6 دیس) میوه خوردیم (20 کیلو) شام خوردیم تا بــــیـــخش.
دیگه داشتم از شدت w.c مثل یه بمب ساعتی عمل میکردم و پیش خودم می گفتم هر لحظه امکان داره منهدم بشم.
از اونجایی هم هیچ کجا w.c خونه آدم نمیشه هی شکیبایی به خرج دادیم و گفتیم بیخیال پسر، مرد باش قوی باش میریم خونه.
( اینم بگم ما همیشه یعد از تالار میریم دنبال ماشین عروس و تو خونه عروس 2-3 ساعت مجلس داریم) ( اما اون شب چون فرداش جمعه نبود و برای اینکه فرداش از گشنگی نمیریم باید میرفتیم سره کار ( می دونید که یه روز کار نکنی 4 روز گشنه ای ) ) به همین دلیل مطمئن بودم که یه راست بعد تالار خونه ایم و هرچی سختی بود تو خودم ریختم به خودم دلدار یمیدادم ( آفرین پسر 10 دقیقه دیگه - تو میتونی تو بتونی و این چیزآ) خلاصه تالار تموم شد و سوار رخش شدیم به سمت خونه داشتیم می اومدیم که دستور از بالا اومد(مادر محترم) امشب و بریم دنبال عروس حالا یه شب که 1000 شب نمیشه و این چیزآ. ما تا این جمله رو شنیدیم استرسی گرفتیم که نگو و نپرس.
چون قرار بود تا 6-7 دقیقه دیگه یه حس آرامش و تجربه کنم اما تو 10 ثانیه همه چیز بر عکس شد و اون استرس فشار کار و بیشتر کرد.
خلاصه همه موافق بودن و ما هم چون یه فعل کمکی بیش نیستیم نظر خواهی ما معنی نداره ( مثل کلمه خواهر که "و" هست اما خونده نمیشه- ما هم هستیم اما دیده نمیشیم) رفتیم و رفتیم.
نمیتونم اون فشار و اون تحمل و اینجا با کلمه وصف کنم :دی باید دچارش بشید بعداً می فهدیم.
خلاصه رسیدیم با هر بدبختی بود.
( تو پارکینگ بود مراسم بعد از تالاری) خیلی سریع یه w.c تو حیاط پیدا کردم هر چی تلاش کردم درش باز نشد.
بعد داداش داماد ( میشناختمش) گفت مجید اونجا انباری چی کار داری؟
گفتم علی جونزن و بچت ما رو دریاب اورژانسی هستیم.
گفت eee? بیا این کلید خونه عروس هستش.
برو واحد 4 در و باز کن هیچ کسم نیس.
منم گرفتم و مثل فشفشه پریدم بالا( اون موقعه نمیدوستم واحد 4 یعنی چی- فکر میکردم منظور از واحد همون طبقه هست- خیلی وقت آ اسکول میشدم یعنی چی طبقه3 واحد 4 مثلاً)
به سرعت نور خودم و رسوندم طبقه 4. این کلید و هر جوری کردیم تو قفل این مغزی نچرخید که نچرخید.
دیگه داشتم گریه می کردم.
به زمین و زمان فحش میدادم و رو پاهام بند نبودم.
دیگه زده بود به سرم گفتم در و میشکنم.
با یه فشاری دستگره رو دادم پایین و در و حل دادم رو به جلو. یهو در باز شد.
چند تا زن و مرد هم نشسته بودن.
( فکر کردم فامیلامونن ولی من نمیشناسم) سریع رفتم سمت w.c از شانس خوب ما کسی تو نبود.
یه 15 دقیقه ای از این دنیا به دور بودیم و گویی تو بهشت.
( آخه میگن هر جا خوش باشی اونجا بهشته).
15 دقیقه قشنگ زندیم همونجا بود.
اومدم بیرون خیلی سر افراز و خوشحال.
دیدم همه دارن مات و مبهوت من و نگاه م یکنن ( اصلاً متوجه نشدم که این ها من و نمیشناسن) تموم شد و رفتم پایین .
کلید و دادم به علی که یهو گفت مجید شرمنده کلید و اشتباهی دادم بیا این کلیدشه.
منم 2زاریم افتاد که اوه اوه اشتباهی رفتم تو یه خونه دیگه خواستم تابلو نشه کلید و گرفتم و رفتم 5 دقیقه بعد اومدم گفتم مرسی.
از اون روز به این فکر میکنم اون خانواده پیش خودشون چه فکری کردن اون لحظه :دی
( هیچ وقت این خاطره رو یادم نمیره )
به نظرتون از این تابلو تر و بدتر هم میشد بشه ؟

0 پسندیدن